نبردی در اعماقِ مغز

مولتیپل اسکلروزیس (ام‌اس) بیماری التهابی مزمن دژنراتیو سیستم عصبی مرکزی است که غلاف میلین سلول‌های عصبی را تخریب می‌کند. این تخریب منجر به اختلال در ارسال پیام‌های عصبی بین مغز و سایر قسمت‌های بدن می‌شود که طیف گسترده‌ای از علائم را به وجود می‌آورد.

درمان قطعی برای ام‌اس وجود ندارد، اما روش‌های درمانی مختلفی برای کنترل بیماری و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به ام‌اس در دسترس است. دو روش نوظهور در درمان ام‌اس، سلول درمانی و درمان با سلول‌های بنیادی، امید جدیدی را برای بیماران به ارمغان آورده‌اند.

در این مقاله، به بررسی این دو روش درمانی، تفاوت‌های آنها و مزایا و معایب هر کدام می‌پردازیم.

• سلول درمانی چیست؟

سلول درمانی روشی است که در آن از سلول‌های زنده برای درمان یا پیشگیری از بیماری استفاده می‌شود. در مورد ام‌اس، سلول‌های درمانی می‌توانند به جایگزینی سلول‌های آسیب‌دیده سیستم عصبی مرکزی و ترمیم غلاف میلین کمک کنند.

دو نوع اصلی سلول درمانی برای ام‌اس وجود دارد:

* پیوند سلول‌های بنیادی هماتوپوئتیک (HSCT):

در این روش، سلول‌های بنیادی خون‌ساز (سلول‌های بنیادی مغز استخوان) از بیمار جمع‌آوری، فرآوری و سپس به بیمار تزریق می‌شوند. این سلول‌ها می‌توانند به سلول‌های جدید و سالم در سیستم عصبی مرکزی تبدیل شوند و به ترمیم غلاف میلین کمک کنند.

* تزریق سلول‌های بنیادی مشتق از مزانشیم: این سلول‌ها از منابع مختلفی مانند مغز استخوان، چربی و خون بند ناف می‌توانند استخراج شوند. سلول‌های بنیادی مشتق از مزانشیم دارای خواص ضدالتهابی و تعدیل‌کننده سیستم ایمنی هستند و می‌توانند به کاهش التهاب و پیشرفت بیماری کمک کنند.