اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک ناتوانی در رشد است که می تواند چالش های اجتماعی، ارتباطی و رفتاری قابل توجهی ایجاد کند. در مورد چگونگی ظاهر افراد مبتلا به ASD اغلب تفاوتی وجود ندارد که آنها را از سایر افراد متمایز کند. اما افراد مبتلا به ASD ممکن است به طور متفاوتی از اکثر افراد ارتباط برقرار کنند، تعامل داشته باشند، رفتار کنند و یاد بگیرند.

تفاوت توانایی یادگیری، تفکر و حل مسئله در افراد مبتلا به ASD زیاد است و می تواند از استعدادهای درخشان تا هوش پایین باشد که همین امر موجب می شود که برخی از مبتلایان در زندگی روزمره خود به کمک زیادی نیاز پیدا کنند.

اکنون ASD شامل چندین بیماری است که قبلاً به طور جداگانه تشخیص داده می شد از جمله اختلال اوتیسم، اختلال رشد فراگیر و سندرم آسپرگر. در حال حاضر تمام این بیماری ها را ” اختلال طیف اوتیسم” می نامند.

علائم و نشانه ها

افراد مبتلا به ASD اغلب در مهارت های اجتماعی، عاطفی و ارتباطی مشکل دارند. ممکن است آن ها رفتارهای خاصی را تکرار کنند و تمایل به ایجاد تغییر در فعالیت های روزمره خود نداشته باشند. علائم ASD در اوایل کودکی شروع می شود و به طور معمول در طول زندگی فرد ادامه دارد.

علائم کودکان یا بزرگسالان مبتلا به ASD:

• برای ابزار علاقه ی خود به اشیا اشاره نمی کنند.
• وقتی شخص دیگری به آنها اشاره می کند، به او نگاه نمی کنند.
• در ارتباط با دیگران مشکل دارند و یا علاقه ای به افراد دیگر ندارند.
• از تماس چشمی خودداری کرده و می خواهند تنها باشند.
• در درک احساسات دیگران یا صحبت در مورد احساسات خود مشکل دارند.
• ترجیح می دهند کسی را در نوازش نکرده و در آغوش نگیرند و یا فقط وقتی خودشان بخواهند شما را در آغوش می گیرند.
• به نظر می رسد وقتی مردم با آنها صحبت می کنند بی توجه هستند، اما به صداهای دیگر پاسخ می دهند.
• ممکن است به افراد علاقه زیادی داشته باشند، اما نمی دانند چگونه با آنها صحبت کرده، بازی کنند یا با آنها ارتباط برقرار کنند.
• کلمات یا عباراتی که به آنها گفته می شود را تکرار می کنند یا کلمات و عبارات را به جای صحبت عادی تکرار می کنند.
• برای استفاده از کلمات یا حرکات معمول در بیان نیازهای خود مشکل دارند.
• بازی هایی که در آن بخواهند “تظاهر” کنند را انجام نمی دهند. (به عنوان مثال ، وانمود نمی کنند که “به یک عروسک غذا می دهند.”)
• حرکات را بارها و بارها تکرار می کنند.
• وقتی روال آن ها دستخوش تغییر شود، برای انطباق با شرایط جدید دچار مشکل می شوند.
• واکنشهای غیرمعمولی نسبت به بو، مزه، نگاه، احساس و صدا دارند.
• ممکن است مهارت هایی را که قبلاً داشته اند از دست بدهند. (مثلاً دیگر از بیان یک سری کلمات استفاده نکنند.)

تشخیص

تشخیص ASD ممکن است دشوار باشد زیرا هیچ آزمایش پزشکی مانند آزمایش خون برای تشخیص این اختلال وجود ندارد. پزشکان رفتار و رشد کودک را برای تشخیص آن در نظر می گیرند.

ASD گاهی اوقات در 18 ماهگی یا کمتر قابل تشخیص است. در سن 2 سالگی، تشخیص توسط یک متخصص باتجربه می تواند بسیار مفید باشد. با این حال ، بسیاری از کودکان تا سن بسیار بالاتر تشخیص نهایی را دریافت نمی کنند. این تأخیر به این معنی است که کودکان مبتلا به ASD ممکن است کمک های اولیه مورد نیاز خود را تا سن بالا دریافت نکنند.

رفتار

در حال حاضر هیچ درمانی برای ASD وجود ندارد. با این حال، تحقیقات نشان می دهد که درمان زودرس می تواند رشد کودک را بهبود بخشد. درمان زودهنگام کودکان از تولد تا 3 سالگی (36 ماهگی) کمک می کند مهارت های مهم را یاد بگیرند. این درمان می تواند شامل کمک به کودک در گفتگو، راه رفتن و تعامل با دیگران باشد. بنابراین، اگر فکر می کنید فرزند شما ASD یا مشکل رشد دیگری دارد، مهم است که هرچه سریعتر با پزشک کودک خود صحبت کنید.

علاوه بر این، درمان علائم خاص، مانند گفتاردرمانی برای تأخیر در باز کردن زبان، نیازی به تشخیص رسمی ASD ندارد.

علل و عوامل خطر

ما همه دلایل ASD را نمی دانیم. با این حال، آموخته ایم که دلایل بسیاری برای انواع مختلف ASD وجود دارد. ممکن است عوامل مختلفی وجود داشته باشد که احتمال ابتلا به ASD در کودک را افزایش دهد؛ از جمله عوامل محیطی ، بیولوژیکی و ژنتیکی.

• اکثر دانشمندان اتفاق نظر دارند که ژن ها یکی از عوامل خطری است که می تواند فرد را به احتمال زیاد به ASD مبتلا کند.
• کودکانی که خواهر و برادر مبتلا به ASD دارند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به ASD هستند.
• افرادی که دارای شرایط ژنتیکی یا کروموزومی خاصی هستند، مانند سندرم X شکننده یا اسکلروز توبروس، می توانند شانس بیشتری برای ابتلا به ASD داشته باشند.
• هنگامی که در دوران بارداری داروهای والپروئیک اسید و تالیدومید مصرف شود، ریسک ابتلا به ASD افزایش می یابد.
• برخی شواهد نشان می دهد که دوره بحرانی ابتلا به ASD قبل، هنگام و بلافاصله پس از تولد رخ می دهد.
• کودکانی که از والدین سن بالا متولد می شوند بیشتر در معرض ابتلا به ASD هستند.

علت اوتیسم در کودکان چیست؟

در حالی که هیچ دلیل قطعی وجود ندارد، دانشمندان اتفاق نظر دارند که ژنتیک در برخی موارد می تواند عامل ابتلا باشد. کودکانی که خواهر یا برادر مبتلا به اوتیسم دارند، نوزادانی که زود هنگام به دنیا می آیند، هنگام تولد دارای وزن کم یا در معرض سرب قرار دارند، می تواند شانس بیشتری برای مشکلات رشد داشته باشد. و تصور می شود که آنها باید از نظر ASD غربالگری شوند. در این رابطه بیشتر بخوانید.

ASD در چه کسانی شایع تر است؟

ASD در همه گروه های نژادی، قومی و اقتصادی اجتماعی رخ می دهد، اما در بین پسران حدود 4 برابر بیشتر از دختران است.

اگر نگران هستید…

اگر فکر می کنید فرزند شما ممکن است مبتلا به ASD باشد یا فکر می کنید ممکن است در نحوه بازی، یادگیری، صحبت کردن یا عملکرد فرزند شما مشکلی وجود داشته باشد، با پزشک کودک خود تماس بگیرید و نگرانی های خود را به اشتراک بگذارید.

اگر شما یا پزشک هنوز نگران هستید، به متخصصی مراجعه کنید که می تواند ارزیابی عمیق تری از کودک شما انجام دهد. متخصصانی که می توانند ارزیابی عمیق تری انجام داده و بیماری را تشخیص دهند، عبارتند از:

• متخصصان اطفال
• متخصص مغز و اعصاب کودک
• روانشناسان کودک یا روانپزشکان

ایمنی واکسن ها

برخی از افراد از این جهت نگرانند که ممکن است ASD با واکسن هایی که کودکان دریافت می کنند مرتبط باشد، اما مطالعات نشان داده است که هیچ ارتباطی بین دریافت واکسن و ابتلا به ASD وجود ندارد.

تهیه و تنظیم: نگین غفوری – دانشجوی مهندسی پزشکی 

منبع: www.cdc.gov